Αρχείο ημέρας 4 Μαρτίου 2016

Η Τσικνοπέμπτη είναι γιορτή της ορθόδοξης παράδοσης στην οποία καταναλώνονται μεγάλες ποσότητες κρέατος. Λαμβάνει μέρος την Πέμπτη, λόγω του ότι οι μέρες Τετάρτη και Παρασκευή θεωρούνται νηστίσιμες, της δεύτερης εβδομάδας των Αποκριών, την αποκαλούμενη Κρεατινή. Προηγείται αυτής η πρώτη κατά σειρά Προφωνή και ακολουθεί η τρίτη εβδομάδα της Τυροφάγου. Πραγματοποιείται κάποιες μέρες πριν την έναρξη της μεγάλης νηστείας της Σαρακοστής.

Πηγή :  Τσικνοπέμπτη Βικιπαίδεια

Τσικνοπέμπτη  λοιπόν και εμεις πιστοί στην παράδοση……….  με σύμμαχο τον καλό καιρό και την καλή διάθεση το σχολείο μας  ,επισκέφτηκε το Μέτσοβο δίνοντας την  ευκαιρία στα παιδιά και στους Καθηγητές να θαυμάσουμε , τα εξαιρετικής αισθητικής και αρχιτεκτονικής παραδοσιακά κτήρια, να επισκεφτούμε το  μουσείο Λαϊκής Τέχνης, την Πινακοθήκη Ευάγγελου Αβέρωφ , το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου καθώς και τον νερόμυλο Γκίνα

Μέτσοβο: Γραφικό και πανέμορφο

14

« ‹ 1 της 16 › »

• Την Τρίτη 1 Μαρτίου, το σχολείο μας πήγε  και παρακολούθησε μια θεατρική παράσταση, τον «Δον Κιχώτη». Μεταφορά του γνωστού λογοτεχνικού έργου του Μιχαήλ Θερβάντες. Το καλλιτεχνικό σωματείο «Οι Αθεράπευτοι», για άλλη μια φορά απέδειξαν πως αν και ερασιτέχνες υπερέχουν των Αθηναϊκών «επαγγελματικών» θιάσων από πολλές απόψεις.

  Κατ? αρχήν, η ευρηματική σκηνοθεσία του Δημήτρη Παππά, έδινε μια άλλη πνοή στο παραμύθι. Ο Δον Κιχώτης δεν ήταν ένας τρελός που το ?σκασε από το σπίτι του και νομίζει πως είναι ιππότης, αλλά ένας ονειροπόλος, ένας επαναστάτης που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, να πολεμήσει την αδικία και την διαφθορά και να βρει τις χαμένες αξίες και αρετές. Και φυσικά, όπως κάθε επαναστάτης δέχεται τον «πόλεμο» και τον χλευασμό της εξουσίας. Έπειτα οι «ερμηνείες» των ρόλων, από τους ηθοποιούς ήταν φανταστικές. Όλοι έδωσαν το δικό τους στίγμα στο έργο και ιδιαίτερα η ερμηνεία του «Δον Κιχώτη» από τον σκηνοθέτη, ο οποίος θύμιζε έντονα παλιούς ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου, ήταν καταπληκτική. Στη συνέχεια, μια από τις καινοτομίες του έργου ήταν η ζωντανή μουσική που λάμβανε μέρος κάτω από τη σκηνή. Λόγια και μουσική, επίσης από τον σκηνοθέτη του έργου, και κάποιες πολύ καλές ερμηνείες και χορογραφίες από τους ηθοποιούς.

  Δυο τρομπέτες, μια κλασική κιθάρα, ένα βιολί και κρουστά έδιναν ένα παραμυθένιο τόνο στην παράσταση. Το γέλιο έβγαινε αβίαστα σε κάθε σκηνή του έργου και το εκλεπτυσμένο χιούμορ του ανέβαζε την ποιότητά του.

  Τα λιτά σκηνικά και τα καταπληκτικά κοστούμια με αποκορύφωμα τους γιγαντιαίους ανεμόμυλους, ήταν αρκετά ώστε να ταξιδέψουν τον θεατή στην μακρινή«Σεβίλια».

  Τέλος, θέλω να πω, πως επειδή είμαι ένα από τα μέλη του καλλιτεχνικού σωματείου, η γνώμη μου δεν είναι αντικειμενική, αλλά μπορώ να διαβεβαιώσω πως επρόκειτο για μια υπερπαραγωγή κι αυτό άλλωστε φαίνονταν κι από τα βλέμματα μικρών και μεγάλων που κοιτούσαν με φανερό θαυμασμό τα όσα διαδραματίζονταν πάνω στη σκηνή.

  Άρης Σαπρίκης

  Β? Λυκείου